Samodzielne zasypianie cz.1

Kąpiel, modlitwa, ciepłe mleko, kołysanki i po kilku minutach dziecko samodzielnie śpi w łóżeczku :)

Bajka? Samej ciężko mi w to uwierzyć!

No i jestem dumna - że już taki samodzielny, szczęśliwa - bo jednak noszenie i bujanie przez kilkanaście / kilkadziesiat minut nie było moją ulubioną wieczorną czynnością, i wreszcie zaskoczona.

Z tym, że to, co moim zdaniem w tej historii jest najważniejsze, to fakt, że dzieje się dziś, a więc 17 miesięcy od urodzenia F. I fakt, że dochodziliśmy do tego stopniowo, zgodnie z tym, co w danej chwili było potrzebne, przede wszystkim, co było potrzebne F. Oraz fakt, że znaleźliśmy dość siły, aby w odpowiednim momencie stwierdzić, że "tak, możemy spać razem z dzieckiem", bo to jest dla nas teraz dobre (wbrew niektórym poradnikom i dobrym radom). Oraz, że znaleźliśmy dość siły, by w którymś momencie sprawdzać, krok po kroku, czy możemy przestać: spać razem w jednym łóżku... spać razem w jednym pokoju... nosić i lulać przed snem. I tak, jestem z tego dumna :) tak samo jak jestem dumna z naszego synka.

Ps. Nadal nie zawsze jest różowo. Czasem trzeba synka ponosić. Czasem zasypianie trwa godzinę.... Ale to już raczej wyjątki od reguły.

Ta, ta, taaam! Czas zacząć :)

Witajcie.

Pomysł na stworzenie tego bloga kiełkował już od jakiegoś czasu. Wziął się przede wszystkim z potrzeby zapisania różnych przemyśleń, obserwacji, wyczytanych mądrości itp. dotyczących wychowywania dzieci i rozwoju dziecka.

Od kiedy urodził się nasz synek, weryfikowałam swój pogląd na różne mądre rady i teorie dotyczące opieki nad dzieckiem i wychowania.

Razem z nim, cały czas rośnie też nasza wiedza, mnożą się pytania i poszukiwanie odpowiedzi - tak, więc będzie zapewne o tym.

Synek jest też dla mnie nieustannie inspiracją do różnych przemyśleń. A także inspiracją do działania, zabawy i wielu innych aktywności, może pojawią się więc także pomysły na zabawy, przepisy na smakołyki ... zobaczymy.

Zapraszam!